شکوائیه برای ه.الف | امید شمس

می‏‌خواستم اسمت را بنویسم اسمت که‌ش دریغ آهسته دنج بالین
سیرسیرک‌‌های توی آشفته می‌‌کنی می‌خندانی مرا
دست می‌برم نجات خودم را از هر دو زاویه از هر دو می‌بوسم اما هنوز منتظری
حرص گیاهی پرسیدنم از لای آن برکه که‌ش دریغ می‌خواستم اما می‌خندانی
وچه بسیار از قتل‌های زیبای بهاری از ابتدا و نخستین از ترس می‌مردیم و بسختی اسمت اگر (هنوزمنتظری؟ ) سنجاقک نهفته‌ی بالین آن تک درخت اساطیری منی
بالین تک درخت اساطیری منی که دور تند می‏‌زنی اما هنوز
و می‌خواستم بنویسم از دست می‏‌دهم یا
می‌روم و دریغ تهران!
اسمت آن که سنجاقک نهفته‏‌ی بالین دست‌ها و درخت بالین تک درخت منی اسمت که نوبهار صدها هزار
سیرسیرک ِ مقتول
همیشه ازابتدا و نخستین یک دستت از دست دیگرت کوچولو
می‌بوسم از ترس می‌خندانی اما هنوز
قصرهای نور نورباران قتل و بوس
بوس‌های شکافته پرپرزده کوچولو
یک دست غرق می‌کنم آن دست دیگر برای نجات
و دریغ تهران اسمت اگر می‌کشد
و می‌خواستم بنویسم مرا می‌کشی اما می‏‌خندم
قتل و بوس‌ها را نجات می‌دهی
حالا دور کُند هم می‌زنی
حالا دور دنج کوچولو
له له که از هر دو زاویه از هر دو می‌خواستم می‌زدم هنوز و منتظری
هنوز صدها هزار سوت سوتک فریبا نهفته به بالین شکفته یا
شکافته از فرق سر دلی له له زنان دور تند
می‌زنی و دریغ می‏‌زنی می‏‌خندم
بزن دست کن بکن از بیخ و بن همین
از تو همین هنوز نیز و هنوز
تلخ است بی‌تو ای یار رنگ حوادث تلخ
از تو نه مرگ نه این طروات خیس بین دو سینه
می‏‌خواستم بنویسم اگر
اگر اسمت اگر آهسته اسم‏‌های اول و دومت از هر دو زاویه از عطر صابون‏‌های تداعی اگر یا دریغ