بزن هم آشی که لاشه‌اش بو بگیرد قلم شود شعله‌اش میان هوای مکدر کدرم کرده بود ساعتی که کوبید به سینه‌ام سایه‌اش سکته‌ای کشیده شد تا گلو
این دایره چرا می‌چرخد در آسمان این اتاق آن دهان چرا بیهوده باز می‌شود به تکرار این سایه چه عصیان می‌کند در امتداد زبان بگو بگو دار کدام واژه را بافته‌اند تا آش و لاشِ جهان بشکند پشت پلک
این شعر برای اول بار، در الفما منتشر می‌شود
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
Δ
تمامی حقوق برای نشریه الفما و استودیو خلاقیت و ارتباطات بصری ویرا (www.veeradesign.com) محفوظ است . هرگونه استفاده از محتوی سایت: متن ها، تصاویر، آثار هنری فقط با اجازه رسمی از الفما و صاحب اثر مقدور است.
