ترجمه شعری از آنا دو نوآی | رز فضلی

آنا دو نوآی-سایه ی روزها 1902/فرانسه
برگرفته شده از کتاب «آنتولوژی شعر فرانسه» به کوشش ژان-ژوزف ژولو
برگردان رز فضلی

می‌نویسم برای آن روزی که دیگر نخواهم بود
روزی مسلم  که دیگر نه هوایست مرا و نه لذتی
و کتابم به آیندگان خبر این را خواهد رساند
که به چه سان من زندگی و طبیعت سرخوش را دوست می‌داشتم
حساس به   ساخت‌و‌سازهای کشتزارها و خانه ها
هر روز شکل فصل ها را نشانه می گذاشتم
چرا که  آب ، زمین  و زبانه ی شعله
در هیچ کجا به زیبایی روح من نیستند!
گفتم آنچه را که دیدم و آنچه را که حس کردم
از قلبی که برایش واقعیت، چندان واقعی نبود.
این شور را من وامدار عشقی حاضر بودم
چندان که پس از مرگ همچنان گاهی دوست داشته شود
که مردی جوان در حال خواندن نوشته هایم
قلبِ برانگیخته، غافلگیر و منقلبش را در یابد
و با فراموش کردن تمام معشوقه‌های واقعی
من را در جان خود پذیرا شود و به ایشان ترجیح دهد

J’écris pour que le jour ou je ne serai plus
On sache comme l’air et le plaisir m’ont plus
Et que mon livre porte à la foule future
Combien j’aimais la vie et l’heureuse Nature.
Attentive aux travaux des champs et des maisons
J’ai marqué chaque jour la forme des saisons,
Parce que l’eau, la terre, et la montante flamme
En nul endroit ne sont si belle qu’en mon âme!
J’ai dit ce que j’ai vu et ce que j’ai senti
D’un cœur pour qui le vrai ne fut point trop hardi
Et j’ai eu cette ardeur, par l’amour intimée,
Pour être après la mort, parfois encore aimée,
Et qu’un jeune homme, alors lisant ce que j’écris
Sentant par moi son cœur ému, troublé, surpris,
Ayant tout oublié des épouses réelles,
M’accueille dans son âme et me préfère a elles.

Anna De Noailles-L’ombres des Jours, 1902
La nouvelle petite anthologie de la poésie française, Jean-Joseph Julaud. Page 39