تیغ ها | شعری از کوروش کرم‌پور + صدای شاعر
يكي از دلايل اين شعر چيزي ست كه در آن گوشه ي خيابان مي بينم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ، مي ﺭﻭﻧﺪ، تيغ نيستند؛ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ؟ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﯾﻦ ﻃﺒﯿﺐ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﺗﻮﯼ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺗﯿﻎ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺍﺻﻼ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﯼ ﺗﯿﻎ ﺑﺒﯿﻨﻢ؟ ﺩﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻮﯼ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺗﯿﻎ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍﺷﯽ ﺍﻧﺪ . ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﭼﻤﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻭﻃﻨﻢ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺧﻮن ﮐﻪ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﺁﺭﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩﯼ ﻣﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺗﯿﻎ ﺑﻪ ﺗﯿﻎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻓﺼﻞ ﺗﺨﻢ ﺭﯾﺰﯼ ﺗﯿﻎ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭﻡ ﺻﻮﺭﺕ ﻓﻠﮑﯽ ﻣﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻭﻃﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻗﻄﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﯿﻎ ﺑﻮد ﺑﺮﮒ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺮﮒ ﺗﯿﻎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﺑﺮﻑ ﺗﯿﻎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺁﺟﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺗﯿﻎ ﺑﻮﺩ ﻧﯽ ﺭﺍ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻂ ﺑﻨﻮﺷﺖ ﻧﻮﺷﺖ : ﻧﺴﺘﻌﻠﯿﻖ ﺗﯿﻎ ﺁﺑﺪﯾﺪﻩ ﻧﺴﺘﻌﻠﯿﻖ ﺳﺗﯿﻎ ﮐﻮﻩ ﻧﺴﺘﻌﻠﯿﻖ ﺗﯿﻎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﺴﺘﻌﻠﯿﻖ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﺁﺟﺮ ﻧﺴﺘﻌﻠﯿﻖ ﺗﯿﻐﻪ ي ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺴﺘﻌﻠﯿﻖ ﺗﯿﻎ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻣﻦ ﻧﺎﺍﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ فارسي ﭼﯿﺴﺖ؟ * ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺟﻮﺟﻪ ﺗﯿﻐﯽ ﻏﻠﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﯿﻎ ﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﭘﻮﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
Δ
تمامی حقوق برای نشریه الفما و استودیو خلاقیت و ارتباطات بصری ویرا (www.veeradesign.com) محفوظ است . هرگونه استفاده از محتوی سایت: متن ها، تصاویر، آثار هنری فقط با اجازه رسمی از الفما و صاحب اثر مقدور است.
